خدا در قرآن برخی از انسان ها را با نام «اولوا الالباب»؛ یعنی دارندگان باطن بین هستند و ولایت مدارانی که ولایت آنان مغزشناسی فراتر از ظاهر است؛ و برخی دیگر را با نام «اولوا النهی» ؛ یعنی کسانی که نهی در ساختار ولایتی آنان ملکه و مقوم شده؛ و برخی دیگر را با عناوین دیگر می ستاید.

از جمله ستایش شده از سوی خدا، «اولو بقیه» است؛ یعنی کسانی که بقا برای آنان جزو ملکات و مقومات ذاتی آنان شده است. اینان همان عالمان الهی هستند؛ زیرا خدا می فرماید: فَلَوْلَا کَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِکُمْ أُولُو بَقِیَّةٍ یَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِی الْأَرْضِ؛ پس چرا از نسلهاى پیش از شما أُولُو بَقِیَّةٍ نبودند که مردم را از فساد در زمین باز دارند؟!(هود، آیه 116)

این « أُولُو بَقِیَّةٍ» هستند که می توانند مردم را علم الهی که دارایی ایشان است، هدایت کرده و با امر به معروف و نهی از منکر مردمان را هدایت کرده و آنان را از بلایا و فتنه ها دور سازند.

از نظر قرآن پیامبران و اولیای الهی، «بَقِیَّتُ اللَّهِ» هستند؛ زیرا بقای ایشان به اراده الهی است تا در میان امت ها و نسل ها سنت و سیره آنان باقی بماند و چراغ راه مردمان باشد. از همین روست که خدا درباره آنان می فرماید: بَقِیَّتُ اللَّهِ خَیْرٌ لَکُمْ إِن کُنتُم مُؤْمِنِینَ؛ اگر مومن باشید بقیه الله برای شما بهتر و برتر است.(هود، آیه 86)

پیامبران اولوا العزم این گونه هستند؛ زیرا خدا یاد و سنت و سیره آنان را در میان مردمان باقی نگه داشته تا مردمان فلسفه و سبک زندگی خویش را از ایشان بیاموزند. در جایی دیگر از همین مساله به «لِسَانَ صِدْقٍ فِی الْآخِرِینَ» (شعراء، آیه 84) تعبیر کرده است؛ زیرا آوازه نیک و صدق ایشان در میان نسل ها باقی است و مردمان از آنان سرمشق می گیرند؛ چنان که امروز از حضرات نوح و ابراهیم و موسی و عیسی(علیهم السلام) و محمد (ص) یاد می کنند و پیروی می نمایند.

به هر حال، از نظر قرآن، عالمان الهی و اولیای خدایی، کسانی هستند که به عنوان «بقیه الله» باقی هستند؛ اما شکی نیست که حضرت مهدی(عج) نماد اتم و اکمل این عالمای ربانی و الهی است که در جایگاه بقیه الله قرار دارد و خدا برای هدایت بشر نگه داشته است.